ตรายางได้รับความนิยมมาเป็นเวลานาน คุณสามารถเห็นพวกเขาในสำนักงานที่ทำการไปรษณีย์และธุรกิจทั่วโลกที่พวกเขาใช้ในการประทับวันที่และรายละเอียดเกี่ยวกับเอกสารและสินค้า เมื่อไม่นานมานี้ความก้าวหน้าของเทคนิคอุตสาหกรรมและเทคโนโลยีการพิมพ์ทำให้ต้นทุนการผลิตตรายาง ตราประทับลดลงอย่างมากดังนั้นแทนที่จะใช้เพื่อการค้าตราประทับที่มีรูปภาพไม่ใช่แค่ข้อความธรรมดากลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นและถูกนำมาใช้เพื่อศิลปะและความสนุกสนานด้วย เด็กและผู้ใหญ่เหมือนกัน แต่มันเริ่มต้นจากตรงไหนและอะไรคือรากฐานของประเพณีตรายางที่ทำขึ้นมาใหม่เหล่านี้
การพัฒนายางพารา
ในปี 1736 นักวิทยาศาสตร์และนักสำรวจชาวฝรั่งเศส Charles Marie de la Condamine ได้ส่งตัวอย่างแรกของน้ำนมจากต้นไม้เฉพาะในป่าอเมซอนไปยัง Institute de France ในปารีส เขาตั้งข้อสังเกตว่ามีการใช้สบู่จากชนเผ่าท้องถิ่นเป็นกาวและเมื่อรวบรวมในกอใหญ่และได้รับอนุญาตให้แห้งกลายเป็นลูกบอลเด้งที่ชนเผ่ามีความสุขอย่างมากในการเล่นกับ นักวิทยาศาสตร์หลายคนทดลองกับ SAP เพื่อค้นหาการใช้งานจริง แต่สิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถทำได้คือใช้วัสดุก้อนเล็ก ๆ เพื่อถูเครื่องหมายดินสอจากกระดาษดังนั้นจึงใช้ชื่อ “ยาง” ปัญหาหลักที่เกิดขึ้นกับยางในเวลานั้นคือมันไม่สามารถทนต่อความร้อน ความพยายามใด ๆ ที่จะหลอมละลายหรือขึ้นรูปวัสดุในกระบวนการอุตสาหกรรมเพียงแค่ทำให้เป็นก้อนที่มีกลิ่นเหม็น
ชะตากรรมของยางเปลี่ยนไปในปี 1839 เมื่อชาร์ลส์กู๊ดเยียร์พัฒนากระบวนการที่เปลี่ยนยางให้กลายเป็นสารที่ใช้งานได้ หลังจากหลายปีของการทดลองเกี่ยวกับสารเคมีในระหว่างที่เขาหมกมุ่นกับปัญหาทำให้เขาเข้าและออกจากปัญหาและการล้มละลายเขาตั้งใจทิ้งยางบางส่วนที่เขาผสมกับกำมะถันไปยังเตาร้อน แทนที่จะละลายลงในระเบียบที่ไม่พึงประสงค์ปกติยางจะ “หายขาด” และยังคงยืดหยุ่นในวันถัดไป กู๊ดเยียร์ได้พบกับกระบวนการที่เขาเรียกว่า “วัลแคนไนเซชั่น” หลังจากเทพเจ้าแห่งไฟของโรมันเพราะส่วนผสมของยางกำมะถันและความร้อน ในที่สุดความพยายามของเขาก็ได้รับผลตอบแทนและในที่สุดโลกก็เห็นพัฒนาการของการใช้ “ยาง” ใหม่นับร้อย
